زیر باران

دست خودت نیست
زن که باشی
گاهی دوست داری
تکیه بدهی ، پناه ببری ، ضعیف باشی
دست ِ خودت... نیست
.........زن که باشی
گهگهاه حریصانه بو میکنی دستهایت را
شاید عطر ِ تلخ و گس ِ مردانه اش
...لا به لای انگشتانت باقی مانده باشد !
دست خودت نیست
زن که باشی
گاهی رهایش می کنی و پشت ِ سرش آب می ریزی
و قناعت می کنی به رویای حضورش
به این امید که او خوشبخت باشد
دست ِخودت نیست
زن که باشی
همه ی دیوانگی های عالم را بلدی...

یه چیزی بگم دلم واسه وبلاگمون خیلی تنگ شده بود!